SZABLON jest wrogiem wszelkiej twórczości, a telewizja rości sobie do niej zupełnie zresztą uzasadnione prawo. Magazyny są dzisiaj modne, zwłaszcza w prasie; jest to swoiste tutti frutti, gdzie każdy może znaleźć to, co go najbardziej interesuje, bez ambicji dotarcia do korzeni zjawisk. Niestety, inaczej bywa w TV. Tutaj trudno przyznać popularność magazynom, choć niektóre z nich na pewno cieszą się dużym zainteresowaniem telewidzów. Program telewizji, a zwłaszcza publicystyki telewizyjnej coraz bardziej ulega zgubnej manierze "magazynowania". Program telewizyjny został poszufladkowany bardzo skrzętnie i dokładnie na różne działy i działki, ogródki plewione i nie plewione, gdzie każdy szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie. Może to i wygodne dla telewizyjnych planistów i dla telewizyjnych twórców i dziennikarzy, ale absolutnie niewygodne i trudne do zrozumienia dla "normalnych" telewidzów.

Co my wiemy, oglądając codzienny program telewizyjny, zamieszczony w prasie? O ile tylko zgadza się on z rzeczywistością, wiemy, że o godzinie takiej a takiej nadany zostanie magazyn "Pod znakiem jakości", "Próby" "Nie tylko dla pań", "Azymut", "Poligon", czy "Gawędy wilków morskich". Nie wiemy absolutnie nic o czym będzie w tych magazynach mowa. Może w "Eurece" rozmawiać Einstein z Kopernikiem mogą w "Starym kinie" przemawiać bracia Lumiere, może w "Po szóstej" występować Amado, telewidz nic o tym nie wie i orientuje się tylko po szablonowych kryptonimach. Nie jest to zresztą cechą tylko telewizji polskiej. Jak się okazuje (opieram się tu na relacji redaktora programowego Centralnej TV ZSRR A. Bogomołowa) - w tejże centralnej telewizji radzieckiej było w 1965 roku 25 cyklów i innych tradycyjnych stałych programów, ale już w lutym 1966 było ich 51. Jeśli w dodatku o wszystkich złożonych problemach współczesności mówi się w identyczny sposób, te