Czy można Maeterlincka traktować inaczej niż tylko jako za­bytek z dziejów literatury? Czy można odnaleźć w nim treści, które przemawiałyby do dzisiejszego widza, poruszały go do głębi, nie po­zostawiały obojętnego wobec tego, co dzieje się na scenie? W pewnym okresie utwory Maeterlincka były w teatrze novum, zrywały z dawnymi konwencjami, ale dziś zbytnia ich ekspre­syjność, symbolizm, pesymizm będą w stanie zainteresować kogo­kolwiek? Nie będą zbyt manieryczne? WĄTPLIWO­ŚCI powyż­sze trapiły mnie mocno przed obejrzeniem spek­taklu, z jakim zje­chał do Warszawy teatr z Jeleniej Góry. Zgoła inne obawy budził anons na plakacie, "propozycja war­sztatowa teatru muzykalnego". Mógł on przecież oznaczać kolejny rodzaj epatowania widza niecodzien­nymi pomysłami, które poza dziw­nością nie wnosi­łyby nic. Tymczasem te­atr jeleniogórski pokazał nam przedstawienie ze wszech miar inte­resujące, klarow­ne w zamyśle, o ogromnej sile e