Po improwizacjach Mickiewiczowskich Teatr Adekwatny sięgnął do staroindyjskiego arcydzieła (z V wieku p.n.e.) "Pieśń Pana" (Bhagawad Gita). I tu, i tam rozmowa z Bogiem, a więc linia konsekwentna. Ale wybór tym razem jest niezwy­kły. Kto dziś u nas pamięta o tym sanskryckim poemacie? "Pieśń Pana" jest częścią "Mahabharaty", jednego z najwię­kszych dzieł literatury świato­wej (największych także roz­miarami, bo liczy 100 tysięcy wierszy). Już samo przypomnie­nie fragmentów tej epopei (naz­wiska tłumacza w programie nie podano) i zasugerowanie jej poetycko-filozoficznego smaku zasługuje na pochwałę. Jerzy Wójcik dokonał wyboru, ułożył scenariusz i zainscenizował z reżyserską pomocą Magdy Teresy Wójcik to przedstawie­nie. Postarał się przede wszyst­kim o odpowiedni nastrój, w którym by mocniej przemówiły nieteatralne, ale nasycone głębo­ka treścią strofy poematu. Sala zanurzona w półmroku. Z estra­dy odzywa się muzyka hindus­k