W 23. Subiektywnym spisie aktorów teatralnych Jacka Sieradzkiego.

Na litość Boską, jaki ma sens siedemdziesiąt lat po wojnie i dwadzieścia pięć po zniesieniu cenzury rzecz o powstawaniu filmu "Zakazane piosenki", czyli o roku 1946, w konwencji przedpotopowego wodewilu? W stylu poczciwej śpiewogry, w której bohater, owszem, trafia na UB, ale wychodzi z aresztu, powiada, że paznokcie odrosną i... siada do pianina, by śpiewać fajne piosenki? Przedziwne curiosum zrodziło się w łódzkim Powszechnym, niegodne klasy autorów Maciejów: Karpińskiego i Wojtyszki. A w tym jego rola to specyficzny rarytas: czysta kalka amanta z lat czterdziestych, ciężko przystojnego, forsownie uwodzicielskiego, rewiowo śpiewającego i nawet akompaniującego sobie na pianinie. Nie śmieję się z aktora: rola od strony zawodowej jest bez zarzutu, umiejętności (aktorsko muzyczne) spore, wdzięk też. Śmieszyć może tylko aż tak pietystyczne odgrzewanie w mikrofali beznadziejnie anachronicznej konwencji.