Scena pusta, kulisy powleczone szarym płótnem. Zaczyna się prolog, na proscenium staje dwóch rycerzy, ale jacy to i ryce­rze! Tarcze z dykty, szmaciane ineksprymable pstrzą niechlujne na­szycia z blaszek, mówią do siebie per "tanie Cawdor", "tanie Glamis", ale to jawne żarty - Rudzki prze­komarza się z Wołłejką. I nie pro­log grają, a skecz. Erwin Axer wy­stawił kabaret na motywach z "Makbetha", teksty napisał mu Io­nesco, muzyka Zbigniewa Turskie­go. Po prapremierze "Macbetta" w paryskim Theatre Rive-Gauche roz­wodził się krytyk "Le Monde'u" o historiozofii, o "błazeńskim fatum, jakie ciąży nad związkiem władzy i zbrodni". Odwrotnie krytyk "Lettres Francaises", ten zżymał się, że "sztuka przypomina wieczorynkę z okazji zakończenia roku szkolnego, przygotowaną przez najbardziej tę­pych i leniwych uczniów". Ale Axer nie dał się omamić pierwsze­mu, nie dał się też odstraszyć dru­giemu. Dostrzegł w tragifarsie Io­nesco szansę na widow