Kiedy w trzeciej dekadzie XIX wieku Piotr Jan de Beranger pisał swoje słynne piosenki, które miały przynieść mu roz­głos wśród współczesnych i miano klasyka tego gatunku u potomnych, trudno było chy­ba przypuścić, że te niepozorne utworki mogłyby posłużyć do skonstruowania przedstawienia teatralnego. I nie było to zresz­tą konieczne, bo teksty dopisy­wane często do popularnych starofrancuskich melodii, za­nim jeszcze zostały opubliko­wane w 1834 roku, łatwo wpa­dały w ucho mieszkańcom ponapoleońskiego Paryża. Popu­larność Berangerowskich pio­senek była tym większa, że treść ich dotyczyła aktualnych zagad­nień politycznych, światopo­glądowych i społecznych, pełna była kpin z panującego ustroju, postępowania rządzących, działania wymiaru sprawiedli­wości. Pochwalanie liberalizmu obyczajowego i swobodne trak­towanie duchowieństwa, zwłasz­cza tak dobrze "kupowane" przez lud, było w ówczesnej Francji procederem bardzo niebezp