Poznański Międzynarodowy Festiwal Sztuk Współczesnych dla Dzieci i Mło­dzieży "KON-TEKSTY" rozrósł się nie­zmiernie, choć początki były skromne, o ile mnie pamięć nie zawodzi. Teraz - w 2009 - udało się pokazać na nim aż siedemnaście spektakli, z czego nie­mal jedna trzecia to produkcje z importu. Trudno było znaleźć tu wspólny mianow­nik - sztuki dla najmłodszych sąsiado­wały bowiem z takimi dla młodzieży albo wręcz dorosłych (już nie mówiąc o roz­strzeleniu konwencji). I jak tu je zesta­wiać? Postanowiłam zatem odwołać się do nazwy imprezy i zająć w mniejszym stopniu opisami formy plastycznej, a bar­dziej właśnie stosunkiem teatrów do tek­stu. Choć zdarzały się spektakle całkiem go pozbawione, by wymienić tylko Teatr Figur z Krakowa, używający w "Ręko­dziele artystycznym" samych dłoni, bądź Teatr Lele z Wilna, prezentujący za pomocą żywego planu i cieni swobodną zimową impresję według Andersena - "Białe opowieśc