Spektakl „O dwóch doktorach i jednej pacjentce” z krakowskiego Teatru im. Słowackiego będzie można zobaczyć 4 marca.
fot. Bartek Barczyk / mat. teatru
"O dwóch doktorach i jednej pacjentce" / Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie
Bilety: I - 80 zł, II - 60 zł, III – 40 zł, stojące - 20 zł
4 marca, godz 16
KUP BILET
Po spektaklu o godzinie 19:00 spotkanie z twórcami poprowadzi Łukasz Drewniak
Tekst i reżyseria: Maciej Wojtyszko
Obsada:
Hanna Bieluszko - Helena Zakroczymska
Feliks Szajnert/Jerzy Światłoń - Prezydent Józef Dietl
Karol Kubasiewicz - Stanisław Teofil Kurkiewicz
czas trwania: 75 min
Czym zajmuje się prezydent miasta po skończonej kadencji? Czy lekarze są dobrymi politykami? Czy możliwa jest tak zwana późna miłość, a kochankom uda się nadrobić stracony czas? I jak w ogóle mówić o kochaniu – czy medyczny żargon i terminologia jest nam w stanie w tym pomóc?
Właśnie na te pytania odpowiada spektakl Macieja Wojtyszki. Jesteśmy w Krakowie w drugiej połowie lat osiemdziesiątych XIX wieku. Urocza wdowa, radczyni Helena Zakroczymska znów źle się poczuła. Do jej krakowskiego mieszkania przychodzą wezwani na pomoc dwaj doktorzy, stary i młody. Ten stary to były prezydent miasta, profesor Józef Dietl, młody to jego student i językowy reformator Stanisław Teofil Kurkiewicz. No tak, to już drugi spektakl Teatru Słowackiego, w którym pojawia się postać Dietla. Dietl był prekursorem wodolecznictwa i dlatego Cezary Tomaszewski pokazał go w swoim sanatoryjnym musicalu Turnus mija a ja niczyja. A teraz Maciej Wojtyszko w swoim stylu przygląda się bohaterowi, sklejając jego sceniczny portret tyleż z historii co anegdoty, lekarskiej praktyki i prezydenckich żali o kłótnie z krakowskimi radnymi.
Maciej Wojtyszko napisał i wyreżyserował komedyjkę w stylu retro, zaprosił widzów do salonowej gry między trzema postaciami – „bo w tym cały jest ambarans, żeby dwoje chciało na raz, a trzeci nie przeszkadzał…” To ucieszna i figlarna „zabawa w lekarza”, której patronuje powiedzenie „lekarzu lecz się sam” albo gogolowska sentencja z Rewizora „Pacjentom dajemy zawsze to samo. Jak chory ma umrzeć to umrze, jak ma wyzdrowieć to wyzdrowieje. I lekarz nic na to nie poradzi.” Wojtyszko ma uciechę z tej scenicznej krotochwili, rekonstruuje teatr z epoki i pozwala aktorom komentować akcję, sposób prezentacji ich bohaterów. Zmienia się dekoracja na oczach widzów, obyczajowa intryga jest tak samo ważna jak inwencja językowa, środowiskowe aluzje, erotyczne niedomówienia.
Łukasz Drewniak, kurator programu teatralnego w Teatrze Starym w Lublinie
Dwóch doktorów: Józef Dietl – emerytowany lekarz i prezydent Krakowa oraz młody Stanisław Kurkiewicz – pionier polskiej seksuologii. Spotykają się pod koniec XIX wieku w krakowskim salonie, by razem zająć się leczeniem pewnej dojrzałej, eleganckiej pacjentki. W pełen lekkości i humoru sposób odkrywają oni przed nami kulisy dawnego Krakowa, polskiego nazewnictwa seksuologicznego oraz… teatru.
O dwóch doktorach… to sztuka napisana specjalnie dla naszych aktorów przez świetnie znanego krakowskiej publiczności Macieja Wojtyszkę. Twórcę, który z niezwykłą uważnością i poczuciem humoru zagłębia się w tematy i życiorysy z przeszłości, by wydobyć z nich świetnie rezonujące z teraźniejszością treści.
Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie
Про двох лікарів і одну пацієнтку
Текст і режисура: Мачей Войтишко
У ролях:
Ганна Бєлушко - Гелена Закрочимська
Фелікс Шайнерт/Єжи Святлонь - Президент Юзеф Дітль
Кароль Кубасевич - Станіслав Теофіл Куркевич
тривалість: 75 хв
Два лікарі: Юзеф Дітль – лікар на пенсії і мер Кракова, та молодий Станіслав Куркевич – піонер польської сексології. Вони зустрічаються наприкінці 19 століття в краківському салоні, щоб разом лікувати зрілу, елегантну пацієнтку. У легкій і жартівливій формі вони розкривають нам закулісся старого Кракова, польської сексологічної номенклатури і... театру.
«Про двох лікарів» — це п’єса, написана спеціально для наших акторів добре знайомим краківським глядачам Мачеєм Войтишкою. Художник, який із надзвичайною уважністю та почуттям гумору заглиблюється в теми та біографії минулого, щоб видобути з них вміст, який добре перегукується з сьогоденням.