Przystanek: planeta kobiet

Kiedy mieszkałam w raju, nie doceniałam go. Dopiero kiedy go straciłam, zrozumiałam, że nic lepszego nie mogło mnie spotkać

To była jakaś kompletna błahostka

Jak już zostałem aktorem, a potem reżyserem i rektorem, to chciało mi się biec jeszcze szybciej. Napędzały mnie kolejne ważne role, a potem to, że grałem w obcym języku. Ale nie w filmie, gdzie wszystko można zakłamać montażem, tylko na scenie. To dopiero było wyzwanie! Nie wiem, czy dziś bym się odważył. Moim celem było jednak zawsze to, żeby przebiec przez to życie uczciwie. Mieć satysfakcję, że nikogo nie skrzywdziłem