W problematyce zbrodni i kary nieubłagane następstwa pierwotnego czynu w postaci nowych zbrodni, popełnianych dla zatarcia śladów, a także prześladowcze udręki wyobraźni lufo sumienia stanowią główne motywy literackich dzieł. Ale Szekspirowski "Makbet" stanowi dodatkowo psychologiczne studium o zbrodniach popełnianych - z ambicji i pychy - na wyżynach władzy. Współczesny nam autor kierowałby może myśl ku gwarancjom instytucjonalnymi, chroniącym społeczność przed samowolą tyranii. Szekspir jednak nie był na szczęście pisarzem politycznym, lecz artystą, wnikliwym obserwatorem procesów i przemian wewnętrznych zachodzących w człowieku, zwłaszcza w ludziach ówczesnej elity dworskiej, łamiących prawo naturalne z pokusy sławy i znaczenia. I właśnie "Makbet" do takich scenicznych penetracji psychologicznych daje najwdzięczniejsze pole, jeśli nie spłaszczymy jego sensu do sensacyjnej kronika zbrodniczych działań. Czy jednak przedstawienie w "Stud