Italo Calvino napisał kiedyś szkic o lekkości. Zdecydowanie przeciwstawił się twierdzeniu, że jedynie ciężar, powaga, głębokie osadzenie w rzeczywistości nadają sztuce wartość. Wska­zał, że obok lekkości płochej istnieje także lek­kość refleksyjna. Pisał między innymi o Owidiu­szu i jego Metamorfozach. "Tak u Lukrecjusza, jak u Owidiusza lekkość jest sposobem patrze­nia na świat opartym na filozofii i nauce: na dok­trynach Epikura w przypadku Lukrecjusza, na doktrynach Pitagorasa w przypadku Owidiusza [...] Ale w obu wypadkach lekkość jest czymś, co tworzy się w dziele literackim za pomocą środków językowych, jakimi dysponuje poeta niezależnie od doktryny filozofa, którego obie­ra za mistrza". Teatr, który wybiera Metamorfozy, powinien za­chować lekkość, wydobyć czar, tajemnicę tkwiącą w wierszach Owidiusza. Musi odsłonić ich melodię. Niemożliwa jest gra w ramach pro­stej, realistycznej konwencji. Na Metamorfozy trzeba mieć pomy