Wystawienie "Gracza" Sergiusza Prokofiewa w Operze Lyońskiej, w inscenizacji Grzegorza Jarzyny i pod dyrekcją muzyczną Kazushi Ono, zostało przyjęte wręcz entuzjastycznie zarówno przez publiczność, jak międzynarodową krytykę. Oczekiwania były tym większe, że to pierwsze zainspirowane twórczością Dostojewskiego dzieło operowe z trudem torowało sobie drogę na sceny - pisze Leszek Bernat w Ruchu Muzycznym.

Na przeszkodzie stawały kolejno: odmowa Diagilewa, Rewolucja Październikowa, "bunt" solistów Teatru Maryjskiego i negatywny stosunek władz Związku Radzieckiego. Ostatecznie muzyka "Gracza" (prapremiera odbyła się w Brukseli w 1929 roku) zabrzmiała w ojczyźnie Prokofiewa - w wersji radiowej pod dyrekcją Rożdiestwienskiego - dopiero roku w 1963, a jedenaście lat potem moskiewski Teatr Wielki zdecydował się wreszcie wystawić go na scenie. Nad Sekwanę opera dotarła zaledwie trzynaście lat temu i to w prowadzonej przez Gergiewa inscenizacji Teatru Maryjskiego, co oznacza, że lyońskie przedstawienie trzeba uznać za de facto francuską premierę dzieła. Grzegorz Jarzyna w pełni wykorzystał rzadką okazję i przygotował inscenizację prześwietlającą dekadencki, pozbawiony zasad moralnych, a zarazem naznaczony wszechobecnym cierpieniem i tym samym wzbudzający litość światek rosyjskiej inteligencji, której celem życia jest natychmiastowe wzbogacenie się w prow