Klasyczna już, wydana pół wieku temu, ukochana przez pokolenia książka Michaela Ende dla dzieci, wielokrotnie filmowana, wystawiana jako spektakl dramatyczny, opera, a nawet balet, tłumaczona na ponad 40 języków świata i wydawana w milionach egzemplarzy. Premiera spektaklu „Momo albo osobliwa historia o złodziejach czasu i dziewczynce, która odzyskała dla ludzi skradziony im czas" w reż. Agnieszki Nasierowskiej już 16 czerwca o godz. 12 na Scenie Gadzickiego.

fot. mat. teatru

Tytułowa bohaterka, rozczochrana dziewczynka, która ma – jak twierdzi – sto lat, pojawia się nie wiadomo skąd w małym miasteczku i staje nieoczekiwanie powiernicą trosk i dylematów wszystkich mieszkańców. Życie miasteczka toczy się harmonijnie i niespiesznie, dopóki nie pojawią się w nim Szarzy Panowie. Przekonują oni kolejno wszystkich do „oszczędzania czasu”, do tej pory rzekomo marnotrawionego, i do odkładania go w prowadzonym przez nich banku. Niestety, im więcej ludzie oszczędzają, tym mniej czasu wydają się mieć. Ich spokojna dotąd codzienność, wypełniona serdecznymi relacjami i niespiesznymi pogawędkami, zaczyna zamieniać się w absurdalną pogoń nie wiadomo za czym. Czy Momo zdoła oprzeć się intrygom Szarych Panów, uratować przyjaciół i przywrócić światu ład?

Siła metafory zbudowanej przez Endego wynika nie tylko z jej poetyckiego uroku, ale przede wszystkim ze zdumiewającej i wciąż rosnącej aktualności obrazu świata, który proponuje. Nieustający wyścig z czasem, któremu sami się poddajemy, sprawia, że tracimy kontakt z rzeczywistością. Otaczamy się mnóstwem przedmiotów, innowacji, technologii, które mają za zadanie nas wyręczyć i odciążyć, a w rezultacie dzieje się wręcz odwrotnie: zwiększa się nasz codzienny zgiełk i zamęt. Mamy coraz mniej czasu, coraz rzadziej udaje nam się naprawdę porozmawiać z drugim człowiekiem, coraz mniej jesteśmy tu i teraz. Ale baśń niemieckiego autora nie ogranicza się tylko do przypowieści o naturze czasu i kłopotach, które wynikają ze współczesnego radykalnego przyspieszenia życia. Jest to w tej samej mierze piękna historia o przyjaźni i miłości, lojalności i poświęceniu, o wytrwałości i o wszystkim, co w życiu ważne. Opowieść zrozumiała dla dzieci, która zainteresuje także dorosłych.

Chodzi o to, że myśląc tak jak Szarzy Panowie, człowiek staje się coraz bardziej obcy samemu sobie i światu. Tymczasem postępowanie Momo przywraca człowieka jemu samemu. O tym jest ta książka. (Michael Ende)

Agnieszka Nasierowska – reżyserka i dramatopisarka, absolwentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim (MISH) i reżyserii we wrocławskiej Filii Akademii Sztuk Teatralnych, członkini wrocławskiego Teatru Układ Formalny. Ma na koncie dramaturgię w takich spektaklach tej grupy, jak #enterorestes (2015) czy Matka Courage krzyczy (2016 – nagroda Tukan Off 37. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu), a także reżyserię własnych tekstów: Traktatu o androidach. God hates Poland (2017, z Grzegorzem Grecasem) i Końca (Instytut Grotowskiego 2017). W 2018 r. wyreżyserowała swój dramat Ostatni seans Poli N. w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu. W 2021 roku zwyciężyła w konkursie dla młodych reżyserów Czytelnia Modrzejewskiej, prezentując czytanie performatywne Dobrzy ludzie według Dobrego człowieka z Seczuanu Bertolta Brechta. W 2022 roku dramat Wielki wybuch przyniósł jej laury organizowanego przez TR Warszawa konkursu Nigdy nie będziesz szła sama, a jej projekt Boska farma zwyciężył ex aequo w konkursie Open Call Idolki kolektywu Teraz Poliż. Otrzymała także wyróżnienie honorowe za scenariusz Nocny pociąg w Konkursie na scenariusz filmu krótkometrażowego inspirowanego Pociągiem Jerzego Kawalerowicza (Studio Munka, Stowarzyszenie Filmowców Polskich) oraz nagrody w Konkursie im. Jana Dormana (Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w Warszawie) i Sceny Nowej Dramaturgii (Teatr Siemaszkowej w Rzeszowie).