Zakończony drugi festiwal teatru lalek dla dorosłych miał na dwanaście zapro­szonych teatrów co najmniej cztery dobre lub bardzo dobre spektakle (co znala­zło wyraz w podziale nagród). Nie liczę tu ponadprogramowych pokazów spek­takli gospodarzy: "Toporlandu" oraz gra­nych współczesnymi rzeźbami wykła­dów prof. Leszka Kołakowskiego, które mają swoją klasę, ale też i swoje lata. Dla tych widzów, którzy ich wcześniej nie znali, były jednak znaczącym dopeł­nieniem festiwalowego repertuaru. Wyłu­skanie zatem aż czterech oryginalnych spektakli - trzech polskich i jednego bia­łoruskiego - uważam za sukces organi­zatorów z Unii Teatru Niemożliwego, bo zadanie nie było łatwe, a wybitne przed­stawienia teatru formy na kamieniu się nie rodzą. Warto się zastanowić nad zda­niem będącym częścią rozbudowanego credo tego festiwalu - że teatr lalek "nie jest infantylnym zwierciadłem Prawdzi­wego teatru". Nie jest - sama się podpi­suję pod tym