Dla tych, którzy od najwcześ­niejszych lat śledzą sceniczną twórczość Krzysztofa Babickiego - i są nią zafascynowani - nie jest zaskoczeniem premiera "Godziny kota". W tekście Enquista - i powstałym na je­go kanwie przedstawieniu - można łatwo odnaleźć opozycję brudu i światłości ukazaną w sposób gwałtowny i odważny, wyzywający wobec wszelkiej konwencjonalności. Rzecz dzieje się na Małej Scenie Teatru "Wybrzeże", w zamkniętej, kameralnej przestrzeni. Trójka aktorów pozbawionych osłony dystansu i bariery sce­nicznej rampy, staje z widow­nią twarzą w twarz. Są na wy­ciągnięcie ręki, słyszymy ich oddech, śledzimy najdrobniejsze, ułamkowe reakcje. To nieomal wiwisekcja psychiczna; obserwujemy ją zafascynowani, udziela nam się niezwykłe napięcie, jakie płynie ze sceny. Wery-styczna wręcz prawda fizyczności postaci uwierzytelnia metafi­zyczne przesłanie, jakie niespo­dziewanie wyłania się z okrutnej psychodramy. W zamkniętej przes