"KURTYNA W GORĘ!" to ty­tuł ostatniej premiery sezonu 1989-90 poznańskiego Teatru Wielkiego. Będzie to baletowy spektakl autorski Mirosława Ró­żalskiego, w scenografii Ireneu­sza Domagały. Na muzykę, tego wieczoru baletowego złożą się utwory Bacha, Mozarta, Boba Dylana, T. Chapmana, M. Jack­sona, zespołów "Dire", "Quean" i innych. Już z tego wyliczenia widać, że będzie to spektakl niezwy­czajny. Dodajmy więc, że i ty­tuł ma niejednoznaczny. Ozna­cza on bowiem hasło rozpoczęcia przedstawienia - którego przy­gotowania stanowią pierwszą część wieczoru, ale także ozna­cza "demaskację" spektaklu, ukazanie tego co dzieje się w ku­lisach i na scenie - niewidoczne normalnie dla widzów. Mirosław Różalski zamierza unowocześnić zespół, by tak - jak to jest w świecie - tańczył "mocno", "ostro". Nawiązuje przy tym do tradycji Conrada Drzewieckiego: klasyka - ow­szem, ale gros programu winny stanowić pozycje współczes­ne. Spektakl stw