"Miłość do trzech pomarańczy" wg Joanny Walter i Carla Gozziego w reż. Pawła Aignera w Teatrze Animacji w Poznaniu. Pisze Kamil Bujny w Teatrze dla Wszystkich.

W "Miłości do trzech pomarańczy" jest bardzo dużo dystansu i ironii. Co ważne, ironii wymierzonej nie tylko w samych twórców, w ich środowisko oraz miejsce, w którym żyją, lecz także w publiczność - w tym wypadku w dużej mierze festiwalową. Oglądający, zaśmiewając się w głos z wygłaszanych na scenie kąśliwych uwag wobec teatru instytucjonalnego, jego dyrekcji, polityki oraz porządku społecznego, wyśmiewa w gruncie rzeczy - świadomie lub nie - samego siebie. Bo jeżeli rzecz dzieje się "gdzieś w środkowej Europie", gdzie polityczna opozycja nie ma prawa głosu, sądy można wygasić, sędziów - jeżeli rządzącym nie odpowiadają - można powymieniać, to nie sposób nie odnieść wrażenia, że jest się u siebie. Aigner sięgnął po charakterystyczną dla komedii dell'arte konwencję teatru w teatrze, co z jednej strony pozwala ciekawie ograć przedstawianą rzeczywistość (niby z dużym dystansem, swobodnie, a przy tym z wyraźną, poważną aut