Spektakl otwarty jest obrazem pracowni krawieckiej: na bia­łych ścianach wielometrowe szablony. Trzech malarsko rozmie­szczonych Terminatorów, pogwiz­dując sielankowo, dziarsko wyszy­wa purpurę. Esencja krawiectwa, czystego, uporządkowanego, praco­witego. Nie ma tu krzty realizmu czy jakiegokolwiek innego opisu świata - jest alegoria, obrazowe przedstawienie ogólnego pojęcia, stereotypu. Cały spektakl rozgry­wa się wyłącznie w sferze wya­bstrahowanych idei, schematów sytuacyjnych, schematów kulturo­wych, na czele ze schematami władzy (upostaciowionej w Ekscelencji), "barbarzyństwa" (Onucy), kontestacji (Karlos) i kultury (Kra­wiec). Nieoczekiwane zestawienie ste­reotypów może je rozbić, otwie­rając poza nimi perspektywę na świat złożony i gęsty (jak w poezji lingwistycznej). U Mrożka i Axera stało się inaczej, ogólność zda­rzeń i postaci (właściwa większo­ści dramatów Mrożka - patrz analizy Krzysztofa Wolickiego w "Gdzie jest teatr?"