Jest to pierwszy autorski spektakl Janusza Wiśniew­skiego (jego grafiki pamię­tają zapewne dobrze czytel­nicy "Szpilek" w latach sie­demdziesiątych), pokazany w Warszawie. Do tej pory docierały do nas wieści z Poznania, z których wyni­kało, że w osobie Wiśniew­skiego przybył teatrowi twórca o bogatej wyobraźni i wielu świetnych pomy­słach. Czytaliśmy także listy nagród, jakimi obrzucano autora "Końca Europy" na międzynarodowych festi­walach i wyniki z recenzji bardzo, ale to bardzo po­chwalnych. Teraz mamy możliwość skonfrontowa­nia cudzych zachwytów z własną opinią. Zacząć na­leżałoby od stwierdzenia, że ta "Walka Karnawału z Po­stem" ukazuje możliwości tkwiące w formule odświeżenia tradycyjnych środków wyrazu. Jest to teatr plasty­ka, nie teatrologa. Ale to, co proponuje Wiśniewski róż­ni się od wizji Szajny i ascezy Grzegorzewskiego wita­lizmem, manifestowaną po­chwałą biologii, jurnością i bujnością - nawiązującą