"Wielka Improwizacja" i "Widzenie Księdza Piotra". Dwa najbardziej bodaj znane fragmenty dramatu Mickiewicza. Dwa obrazy samot­nych mężczyzn. Oto ten, który przepełniony poetyckim natchnieniem odważa się wyzwać Boga w imię swojej mocy i cierpień narodu dufając w to, że posiadł sekret lepszego urządzenia świata. I ten, co czeka pokorny i cichy, aż Pan objawi mu przyszłość; dozwoli nie tylko mieć nadzieję, ale także ujrzeć, że historia ma sens i żadne z cierpień nie idzie na marne. Jak awers i rewers: dwa pytania i dwie odpowiedzi, z których jasno wynika, że tylko jedna z dróg jest drogą słuszną i wiedzie poza zagmatwania codziennych zdarzeń aż do miejsca, gdzie poznać można zasadę, na jakiej wątek przenika się z osnową. Samotny, cóż po ludziach... i A imię jego będzie... - źródło tych cytatów potrafią podać wszyscy, nawet obudzeni w środku nocy z głębokiego snu. Powiedzmy: prawie wszyscy, bo muszą istnieć jakieś wyjątki, aby pot