W powietrzu unosi się atmo­sfera duszna, przygniata­jąca, płynąca gdzieś z dna ludzkiej natury. Na scenie, nad głowami, rozwieszona ponura pajęczyna sukna - brudna, po­strzępiona, jakby motająca ludzi i bohaterów. Z ogrodu do­chodzi łoskot rozszalałego, to znowu oratoryjnego ruskiego hopaka. Potężnieje wraz ze zmianą sytuacji, przewalającej i się filmowo, w sekwencjach krótkich, narastających z minuty na minutę, gdy w ogrodzie odbywa się jakiś zwariowany galop miłosnych zapędów, pa­rada kobiecych charakterów. Jest ich cztery, każda na swój sposób ulega jednemu mężczyźnie, o niego walczy, następnie wikła życie i życiowe sytuacje. Wszystko tu na razie odbywa się na serio, według najlepszych zasad psychologicznego drama­tu Czechowa, według uznanych reguł gry aktorskiej typowej dla jego teatru (takie wrażenie odnosi przynajmniej widz). Pła­tonow - bohater i zarazem po­stać tytułowa sztuki Czechowa, którą wystawia Teatr Drama­tyczny w