Nowa sztuka Marka Bukowskiego Ciałopalenie skon­struowana jest jak kryminał. W prologu dramatu umiera mężczyzna, w epilogu - kobieta podejrzana o jego zabójstwo. Podejrzana, ponieważ śledztwo, którego jesteśmy świadkami, nie rozstrzyga ostatecz­nie o jej winie, podobnie jak oględziny zwęglonych kobiecych zwłok nie rozstrzygają o śmierci bohater­ki. W sztuce Bukowskiego nie ma bowiem nic pewnego: morderca może okazać się tu ofiarą, a ofiara katem. Zasada ta przekracza w dramacie ra­my kryminału, w świecie kreowanym przez Bukow­skiego staje się zasadą nadrzędną. Autor "Ciałopale­nia" przekonuje nas bowiem, że ustalenie prawdy -zarówno w wymiarze jednostkowego wypadku, jak i historycznego procesu - w ogóle nie jest możli­we. Każda próba unieruchomienia określonego ukła­du zdarzeń w poszukiwaniu jakichś stałych roz­strzygnięć jedynie oddala nas od rzeczywistości. Zamia