Tyran rządzi państwem. Przemoc szaleje. Ludzie wol­ni zawiązują spisek. Spisek zwycięża. Tyran ginie. Kurty­na. Taki jest schemat. Czasem giną również najlepsi spiskow­cy, czasem jeszcze po zgonie tyrana oglądamy apologetyczny lub satyryczny epilog. Ale podstawowy schemat jest je­den: zbrodnie tyrana - bunt szlachetnych jednostek - ko­niec tyrana, wieńczący dzieło spisku. W tle jest lud, który czasem popiera tyrana, ale później odwraca się odeń i powstaje przeciw nieprawościom. Historyczne tragedie o po­tężnych lecz przeniewierczych władcach taki maja szkielet, i tak konstruował Szekspir dramat o Ryszardzie III, o Makbecie, poniekąd nawet hi­storię króla duńskiego Klau­diusza można by podciągnąć pod ów schemat. Zdumiewają­ca odrębność "Juliusza Ceza­ra" na tym polega, że spisek i jego triumf nic tu nie kończą, że śmierć tytułowego bohatera staje się tylko etapem w dal­szym przebiegu wydarzeń, że gdy Juliusza Cezara nie ma już m