W ostatnich latach Polskę ogarnęła prawdziwa gorączka dramaturgiczna. Teksty młodych dramatopisarzy pojawiają się w czasopismach, kolejnych antologiach, Internecie; nierzadko trafiają na scenę, zanim jeszcze ukażą się w druku. Nagły wzrost dramaturgicznej temperatury zawdzięczamy także wpływowym krytykom, którzy toczą o młody dramat zacięte boje, wywołują gorące, ogólnokrajowe polemiki. W sukurs idą mentorzy i nauczyciele, entuzjastyczni dyrektorzy teatrów i instytucji teatralnych organizujący promocje, konkursy, festiwale, pokazy, warsztaty i czytania sceniczne. Większość młodych dramatopisarzy chętnie odwołuje się do Witkacego i Witolda Gombrowicza, ale bezsprzecznym mistrzem jest dla wielu z nich Tadeusz Różewicz. Banalnie i oczywiście Młody dramat uparcie zwraca się ku rzeczywistości, ku której konsekwentnie zwracał się też Różewicz. Co prawda młodzi twórcy ograniczają się głównie do obserwacji socjologicznych, związanych bezpo