fot. mat. Filmu Polskiego
Jolanta Gajda-Zadworna: Debiutuje pan jako reżyser Teatru TV. Czym jest dla pana
ta scena?
Jan Holoubek: Klasyczny teatr pozostaje raczej poza kręgiem moich zainteresowań, natomiast w Teatrze TV poza tekstem i aktorską interpretacją jest też kamera, jej filmowa optyka. Dla mnie jako reżysera to bardzo ciekawy format (wcześniej pracowałem przy kilku telewizyjnych spektaklach jako autor zdjęć). Pochodzę też z rodziny mocno związanej z tą instytucją. Doceniam każde spotkanie z nią.
Sztukę szwajcarskiego dramaturga Maxa Frischa „Biedermann i podpalacze" (napisaną w 1953 roku jako słuchowisko i cztery lata później adaptowaną na scenę) da się dziś odczytać na wiele sposobów, a nawet skrajnie zinterpretować. Każdy widz może lub powinien znaleźć własny klucz?
Taki był mój cel. Nie chcę wskazywać, kto jest podpalaczem, a kto wręcza zapałki. Mam na ten temat swoje zdanie, jak się okazało, inne nawet od opinii odtwórcy tytułowej roli Andrzeja Seweryna, mimo że robiliśmy ten sam spektakl. Rodzaj konfliktu społecznego, który przejawia się w sztuce Frischa, jest aktualny, choć nie tak dosłownie jak w sytuacji, w której opisywał go autor - tuż po wojnie, po Norymberdze. Dziś czasy nie są dobre, nie są bezpieczne. Potrzeba mobilizacji, żeby nie zapłonęły.
Spektakl będzie miał telewizyjną prapremierę 26 maja, w Dniu Matki. Zaprosił pan Magdalenę Zawadzką na specjalny pokaz.
Mama zna moją twórczość kinową, serialową. Realizacja dla Teatru TV jest przeniesieniem się w nowy wymiar, inną formę. Było dla mnie ważne, by zobaczyła ten spektakl.
Czy w Teatrze TV czuje się pan - bardziej niż gdzie indziej - dzieckiem swoich rodziców?
Życie w aktorskim domu, bywanie od małego w teatrze (nawet jeśli się tam nudziłem) na pewno jest dla reżysera handicapem, ale z dziećmi znanych ludzi różnie bywa. Raz im się udaje, a raz nie. Mnie chyba się udało.
