Epoka nowożytna w teatrze rozpoczyna się właściwie z chwilą, gdy scena i widownia ujęte zostają w konstrukcyjną całość budynku zamkniętego. Wówczas bowiem dopiero słowo staje się zasadniczą funkcją przedstawienia, aktor zaś poczyna operować mimiką, jako najsubtelniejszym środkiem aktorskiego wyrazu. Zyskując na nowych terenach ekspresji, teatr nowożytny oddalił się od tej monumentalności, która cechowała rozwijający się na wolnem powietrzu teatr grecki i scenę średniowieczną. Scena teatru w Atenach czy Syrakuzach, scena, z której słowo dramatyczne dobiec musiało do kilkunastu czy kilkudziesięciu tysięcy widzów, rozsianych na stoku pagórka, posiłkować się mogła tylko najprostszemi, najbardziej uogólniającemi środkami. Nie było wówczas mowy o przekształceniu się w realistycznie odtwarzane postacie naszej komedji kameralnej - aktor był rzecznikiem poety, tym głośnikiem nieomal technicznym, po przez który rozbrzmiewała poezja trage