Helmutowi Kajzarowi udała się rzadko spotykana sztuka - stworzył literacki obraz samego siebie - jako młodzieńca i kontestatora. Szczególnie zabawnie wygląda, kiedy opisują go tak młodzi ludzie, wobec któ­rych debiutujący kilkanaście lat temu autor "Paternoster" mógłby być, jeśli nie profesorem, to przynajmniej docentem. Programu zaczerpniętego z Gombrowicza polegającego na wiecznym poczuciu młodości nie można przecież mylić z całością pisarstwa i teatralnej działal­ności Kajzara, a już tym bardziej z je­go osobą fizyczną. Trochę inaczej ma się sprawa z kontestacją. Tutaj mamy do czynienia nie z programem, ale ra­czej z kostiumem. Wprawdzie Kajzar nigdy nie nosił włosów do ramion, nie ubierał się w kupowane za ciężkie do­lary kurtki wojskowe i nie malował so­bie na chlebaku portretu Che Guevary, bowiem chlebaka nigdy nie posiadał, a jeśli nawet kiedyś go miał, to szyb­ko zamienił na aktówkę. Jednakże, to wszystko, co w jego twór