Od światowej prapremiery ostatniej sztuki Witolda Gombrowicza, Operetki, minęło ponad 5 lat (włoski Teatro Stabile w Aquila, 17 XI 1969, reż. Antonio Calenda). Ale dopiero po niej przyszły dwa naprawdę głośne przedstawienia - w RFN i francuskie; pierwsze groźne i przerażające, drugie (Lavellego) roztańczone, błyskotliwe, prawie pogodne. Kilkuletni zaledwie żywot sceniczny Operetki zdążył już więc objawić krańcowe możliwości interpretacji. Wynikają one również z uprawomocnienia jednego z dwóch możliwych finałów sztuki - tego, który upatruje wybawienie w triumfującej młodości (nagość Albertynki), albo innego - który w odrzuceniu stroju widzi tylko moment przerwy w błaznującej galopadzie historii. Prapremierę polską przygotował Kazimierz Dejmek przy współpracy Andrzeja Majewskiego (scenografia) i Tomasza Kiesewettera (muzyka). Operetką ukoronował Dejmek swój pierwszy sezon w Teatrze Nowym w Łodzi - po rozstaniu się z tym teatrem przed 1