Trzy inscenizacje inspirowane przez "Ulissesa"1 to już nie precedens, ale jeszcze (na szczęście) nie epidemia. Joyce w pol­skim teatrze, dzięki niewątpliwym zasłu­gom Macieja Słomczyńskiego, zadomowił się na dobre. Nie sposób na razie orzec, czy pozostanie na stałe w repertuarze, ale można mniemać, że kolejna realizacja ni­kogo nie zgorszy, ani nie podnieci, jak to miało miejsce podczas gdańskiej prapre­miery, po której do Teatru "Wybrzeże" napływały złowróżbne anonimy. Dziś gdań­ski "Ulisses" należy nie tylko do historii teatru - pośród najwybitniejszych insce­nizacji, ale również do teatralnej legen­dy - pośród najgłośniejszych premier. W recenzjach "Bloomusalem" Grzegorzewskie­go i "Anny Livii" Brauna niemal zawsze przywołuje się "Ulissesa" Hubnera, nierzad­ko z odcieniem pewnej nostalgii (najczę­ściej: kreację Haliny Winiarskiej w "multi-roli" Molly i Stanisława Igara jako Blooma). Kto wie, czy legendarne nie sta­ło się to przed