Dramaty historyczne Augusta Strindberga, choć należą do najbardziej udanych jego utworów, nie osiągnęły nawet częś­ci tego międzynarodowego uznania i popularności, jakie przypadły je­go sztukom naturalistycznym ("Panna Julia") czy symbolistycznym ("Gra snów", "Sonata widm"). A przecież tworzą one w dramatur­gii światowej cykl porównywany jedynie z kronikami historycznymi Szekspira - są uniwersalne jak one i prezentują bardzo określone widzenie historii. Dzieje według Strindberga to nie domena przypadku i chaosu. Co­kolwiek zachodzi, jest częścią wielkiego planu. Wszystko przy­pomina ogromną partię szachów, którą rozgrywa jeden tylko gracz, wykonujący posunięcia zarówno czarnymi, jak i białymi figurami. "Dla jednego celu, aby zachować równowagę i zakończyć grę remi­sem" - jak pisał autor "Krystyny" w eseju "Mistyka historii świata". Tematyka historyczna interesowała Strindberga od pierwszych lat jego twórczości, zaś w okresie od 1899