Teatr Narodowy: "Krysia", sztuka w 3 aktach Jerzego Szaniawskiego; reżyseria AL Zelwerowicza, dekoracje St Jaroc­kiego.

Treścią sztuki jest objawienie, któretmu podległa dziewczynka Krysia. Poprostu za­gapiła się na drzewo, podrapała się, a lud okoliczny popadł w zbiorowa histerję. Wa­lą procesją z całej okolicy oglądać święte stygmaty, chorzy błagają o uzdrowienie. Historia Krysi przypomina niejako historję samego Szaniawskiego. I jego nikt prawie nie widział, nigdy się nie odezwał i żyje z cudu. Prawie każda ze sztuk Szaniaw­skiego (z wyjątkiem może "Mostu", który trzymał się kupy), to nie wytłumaczony cud. Mętna treść, pretensjonalny i bezdennie pusty dialog, postacie wogóle nienapisane, a wszystko razem jest objawieniem dla kołtuństwa warszawskiego. Walą na tu tłumy, Krysia zasiada w Akademii, połyka nagrody państwowe i wszelkie honory. Ostatnia sztuka naszej Krysi-leśniczanki z Zegrzynka ma nawet coś w rodzaju mora­łu. Pan Parwitz i panna Irena nie zrobili businessu na objawieniu Krysi, bo nie wie­rzyli. Bo chcieli cynicznie eksploatować cud. Wyglą