Nie widziałem, niestety, drugiej wersji "Snu srebrnego Salomei", zrealizowanej przez Krystynę Skuszankę w warszawskim Teatrze Polskim na wiosnę 1963 roku. Jednakże porównanie pierwszego ujęcia z Nowej Huty (z 1959 r.) z ostatnią, trzecią z kolei propozycją inscenizacyjną zaprezentowaną we wrocławskim Teatrze Polskim we wrześniu 1967 może stać się pasjonującym przykładem dojrzewania spektaklu. Dojrzewania myśli i dojrzewania środków, przy których pomocy wypowiada się aktor, scenograf - a przede wszystkim - reżyser. Nowohucki "Sen srebrny" był poetycki, ale i pełen niepokoju. Przesycona goryczą wizja Słowackiego znalazła w nim harmonijny wyraz o pewnych reliktach realistycznego, tj. historycznie umotywowanego rozwiązywania konfliktów i podobnego prowadzenia postaci. Ów "romans dramatyczny" wywiedziony z tragicznych polsko-ukraińskich rozczarowań i okrucieństw, tak znakomicie oddający istotę tych dziejów i barwę historii, miał tam walor widowiska �