Nie zgadzam się z recenzentami, którzy w "Krwawych Godach" Garcii Lorki widzą tylko - piękną, poetycką bajkę. Teatr Lorki jest na wskroś poetycki, to prawda. Ale ta poezja ma swój głęboki - chociaż przenośny - sens. Lorka nie uznałby na pewno definicji Sartre'a, który uważa za cechę charakterystyczną prozy - artyzm pojęć, a za istotę poezji - pozapojęciowy artyzm słowa. Także i poezja operuje pojęciami - i to bardzo skrystalizowanymi, dokładnymi. Różnica między poezją a prozą polega tylko na intensywności kojarzących się z tymi pojęciami obrazów. Cechą charakterystyczną poezji nowoczesnej jest metaforyczność, to jest łączenie pojęć odległych (łączenie, właśnie droga kojarzenia obrazowego). W tym sensie Lorca jest na pewno bardzo nowoczesnym poetą i bardzo nowoczesnym dramaturgiem. Każdy z dramatów Lorki ma więc swój głęboki sens i żaden nie jest tylko - igraszką słowa. W "Krwawych Godach" myśl poety nachyla się nad jedną z n