Podobno Andersen w dziecięcym wieku majstrował lalki i według napisanych przez siebie tekstów urządzał dla rówieśników przedstawienia. Już wówczas jakby przeczu­wał, iż jego baśnie nadają się nie tylko na scenę, czy film, lecz przede wszystkim dla teatru kukiełkowego. Teatr ten przy wszystkich swoich możliwościach technicz­nych posiada jeszcze i tę za­letę, że lalki mają w sobie coś z fantazji, coś, co ją po­budza. Ich groteskowość, barwność i żywość są jakby stworzone do roztaczania przed małymi widzami baś­niowych obrazów. W baśniach Andersena jest poezja, jest jakieś zamyślenie się nad losami ludzi i świa­ta. Baśnie Andersena były wystawiane w wielu teatrach kukiełkowych. Słynny teatr marionetek we Włoszech "Teatro del Picoli", teatr Obrazcowa, teatry czeskie, niemieckie, francuskie, polskie dawały szereg przedstawień andersenowakich baśni, wkładając w nie wiele nowych pomy­słów inscenizacyjnych, reży­serskich, tworz�