"Ubu Król czyli Polacy" - to niezwykła groteska, której premiera odbyła się w Paryżu, w teatrze de l'Ouvre, w r. 1986 stając się skandalem teatralnym. Już pierwsze słowo "merde" wywołało oburzenie widowni. Po paru zdaniach dialogu gwizdy i okrzyki oburzenia przerwały grę aktorów. Młodzi dekadenci szyderczym śmiechem dolewali oliwy do ognia. Odtwórca głównej roli F. Gérmier nie mogąc mówić z powodu zgiełku zaczął tańczyć i wytańczył sobie spokój. Sztukę odegrano do końca. Niestety zagrano ją tylko raz. Dyrektor teatru de l'Oeuvre L. Poe nie chciał ryzykować następnego skandalu i przedstawienie przeszło do historii. Czy tylko jako skandal. Skandali artystycznych w owym czasie było przecież wiele, np. pierwsza wystawa impresjonistów czy fowistów. Burza wokół Króla Ubu była mniejsza od tych, jakie kiedyś wywołały premiery "Hernaniego" i "Ruy Blasa" W. Hugo. Cóż więc sprawiło, że "Król Ubu" pozostał w historii teatru tak niezwykłym zjawiskiem?

PRAPREMIERĘ "Ubu" uważa się za punkt przełomowy w rozwoju współczesnego teatru. Jak słusznie zauważył Boy-Żeleński "Ten zmarnowany prawie, że geniusz był prekursorem nowych kierunków w sztuce: jego "Ubu" był rodzajem dramatycznego dadaizmu... Surrealiści wielbią go dziś jako swego wielkiego patrona". Nie dziwi nas zachwyt Boya nad Jarrym, są przecież tak do siebie podobni. Boy "odbrązowiacz" naszej literatury i Jarry, który swoim ironicznym "Królem Ubu" zmienił spojrzenie współczesnych na losy władców, na losy narodów - dając temu wyraz w grubej karykaturze. Jest w "Królu Ubu" cała beznadziejna i okrutna głupota tradycyjnej historii ukazanej jako krwawa absurdalna rzeźń. To przepadek okrutny i niezamierzony, że "rzecz dzieje się w Polsce, czyli nigdzie" - cóż taka była wówczas w 1888 r. (data powstania Króla Ubu) nasza sytuacja polityczna. Nie istniejąca na ówczesnych mapach Polska znaczyła tyle, co kraj zmyślony, będąc egzotycznym