Przed blisko ćwierćwieczem Thomas Bernhard specjalnie dla Bernharda Minettiego napisał rzecz teatralną zatytu­łowaną "Minetti". W długim, bełkotliwym monologu, wygłaszanym u kresu życia, tytuło­wy bohater uporczywie powraca do swego "zerwania z literaturą klasyczną", czasów swej artystycznej świetności i skandalu, który zmu­sił go do rezygnacji z dyrektury teatru w Ostendzie oraz przeszło trzydziestoletniej banicji w prowincjonalnej mieścinie. Życiowy bankrut, a może zapoznany geniusz teatralny, stara się przekonać rozbawionych uczestni­ków sylwestrowego balu w jednym z ostendzkich hoteli, jego personel, a także publiczność, że ostatnim przejawem prawdziwej sztuki, za­grożonej w naszych czasach trywialnością i brakiem autentyzmu, jest jego własna kre­acja postaci szekspirowskiego "króla Lira w masce sporządzonej przez samego Ensora". Szkoda tylko, że ze sceny płynie rzeka natręt­nego gadulstwa. Thomas Bernhard - zmarły przed dziesię­ciu