"Sonata jesienna" w reż. Eweliny Pietrowiak w Teatrze Ateneum w Warszawie. Pisze Jagoda Opalińska na stronie internetowej Sekcji polskiej Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych.

Skupiona a przecież cały czas otwarta na emocje. Chwilami dziecinna, zawsze w aurze wspaniałej, soczystej kobiecości. Inteligentna, utalentowana, piękna, witalna, zaborcza i ... neurasteniczna, postarzała, przemęczona, bezbronna. Idąc tym tropem kontrastów Ewa Wiśniewska buduje sylwetkę bohaterki "Sonaty jesiennej" Charlotty Andergast - egotycznej, barwnej artystki i równocześnie odsłania tragiczny portret kobiety zaplątanej w poczucie winy wobec najbliższych. Wybitna rola. Znakomity warsztat. Precyzyjnie kształtowany dialog z trudną materią tekstu. Charlotta jest bowiem kolejnym wizerunkiem, który Bergman pokazywał w obszarze poetyckiej metafory oraz psychoanalitycznej wiwisekcji. Wizerunkiem kreślonym ręką mistrza, lecz w warstwie literackiej mocno obciążonym postibsenowskim werbalizmem. Tak pojawiają się łańcuchy zdań z zewnątrz powściągliwych, a jednak w swej istocie często rozmytych wśród synonimicznych znaczeń. Piękny, wysmakowany obra