PODOBNIE jak poprzednie, tak i obecny jubileusz Wyspiańskiego (tym razem urodzinowy, nie po­grzebowy) pobudził nasze teatry do obowiązko­wych inscenizacji. W Krakowie odbyły się przedsta­wienia "Powrotu Odyssa" w Teatrze im. Słowackie­go (w reż. J. Golińskiego), a w Teatrze Starym zesta­wu "Sędziów" i "Klątwy" (w reż. K. Swinarskiego). Zapowiedziano dalej "Wesele" w reżyserii Lidii Zam­kow. Sumując reakcję opinii publicznej po tych przedstawieniach i zapowiedziach, można ustalić stan pewnego zaniepokojenia ingerencją reżyserów - większą lub mniejszą - w sferę problemową i for­malną przedstawianych sztuk Wyspiańskiego. Najbardziej oględny okazał się Goliński, choć by­najmniej nie bierny, w stosunku do tekstu. Uzyskał jednolity styl przez niezwykle ekspresyjne potrakto­wanie warstwy słownej i nastroju tragicznego. Na­tomiast scenografia A. Stopki - w założeniu trafna, bo podtrzymująca tradycję Wyspiańskiego, by mit homerycki archaizować