Kryzys teatru współczes­nego? Dyskusje na ten temat wyszły już poza środowisko ludzi teatru. Nie tylko zresztą u nas w Polsce. Diagnoz jest tyle, ilu dyskutantów. Jakie jest zdanie Pana w tej mate­rii? Należy Pan do tej grupy naszych wybitnych reżyserów, którzy nadają kształt nasze­mu współczesnemu teatrowi. - To jest coś, czego nie lubię - teoretyzowanie. My ludzie teatru tkwimy we­wnątrz tego krajobrazu wśród bitwy, a od we­wnątrz nie widzi się ani do­statecznie ostro ani z konie­cznym obiektywizmem. Trze­ba by się zastanowić, jaką ro­lę ma do odegrania teatr nie tylko obecnie ale i jutro. Nie wiem, czy można już odpo­wiedzieć z jakimś sensem na to pytanie. Im głębiej pogrążamy się w obłęd cywilizacji, tym bar­dziej teatralizują się formy życia społecznego i politycz­nego. Proszę popatrzeć wokół siebie! Nic tedy chyba dziw­nego, że teatr w miejsce ope­rowania ideami zaczyna uprawiać demistyfikację swe­go posłannictwa.