WYSTAWIENIE , "Ko­riolana" wiąże się dziś z pewnym ryzykiem ar­tystycznym. Żadna właściwie z inscenizacji XX-wiecznych tego dramatu szekspirowskiego poza słynnym przedstawieniem Bertholta Brechta w Berliner Ensamble nie przyniosła laurów rea­lizatorom. Koriolan tragiczny, a i nieco śmieszny heros, rwący na ślepo w klęskę, żywioł pychy i obsesjonista szczerości mógł nę­cić aktorów pozorną jednoznacz­nością swojej sylwetki. Ale prze­cież współczesne aktorstwo wy­maga od postaci czegoś innego - psychik bardziej skomplikowa­nych, losów bardziej pokrętnych. Koriolan pozornie tylko nie ma partnera. W istocie jest nim lud rzymski z wczesnego okresu kształto­wania się miasta-państwa, lud wodzo­ny za nos przez trybunów, nędzny i tchórzliwy a przecież na swój sposób dumny, świadomy swoich praw z których gotów nawet ustąpić zacho­wując jednak podstawowe prawo do własnej godności. I niestety ogromne tyrady, które reżyser przedstawieni