To przedstawienie jest z pew­nością nowoczesne. Z takim ogólnym wrażeniem wychodzi­my z Teatru Narodowego po obejrzeniu "Kordiana". O no­woczesności w sztuce mówi się u nas i pisze ostatnio bardzo dużo. Nie zawsze zresztą pod ten termin podkłada się jakieś jasno określone treści. W każ­dym razie dyskusje te są dą­żeniem do wyrwania naszej sztuki ze skostniałego i w do­datku lichego akademizmu, z martwego grzęzawiska starzyzny. "Kordian" w inscenizacji Erwina {#os#5686}Axera{/#} przy współpracy Jerzego {#os#7469}Kreczmara{/#} jest kon­kretnym fragmentem tej walki toczącej się czy też raczej za­czynającej po partyzancku tu i ówdzie ożywać także w dzie­dzinie teatru. Nowoczesność przedstawienia "Kordiaua" nie jest jakąś nowocze­snością programową, eksperymen­talną czy ekstrawagancką. Po pro­stu indywidualność reżyserska Axera, której niejeden dowód ogląda­liśmy w ciągu ostatnich lat, zdoby­te przez niego i przyswojone do­świa