Teatry dziecięce przeważnie uwzględniają w swoim repertu­arze osobno sztuki przeznaczone dla dzieci w wieku szkolnym i osobno dla przedszkolaków. O wiele trudniej wybrać pozycje dla tych najmłodszych, bo w rzeczywistości odpowiednich sztuk prawie nie ma. Wpraw­dzie autorzy próbują klecić sztuczki o "zajączkach, srocz­kach i pajączkach", lecz brak w nich ciekawszych propozycji te­atralnych, wskutek czego cała "przyjemność" budowania for­my scenicznej spada na reżyse­ra. Ta sytuacja spowodowała konieczność adaptacji utworów epickich, przystosowywania opo­wiadań, bajek i wierszy do po­trzeb sceny. Czy nasze poczynania w tym zakresie dały rezultaty? Czy re­żyserzy doszukali się nowej for­my, pracując na ogół w odoso­bnieniu, bez stałego, ścisłego kontaktu z wychowawcami? Czy zdajemy sobie sprawę z równoległego oddziaływania in­nych środków przekazu, jak radio, telewizja, kino? Próbując odpowiedzieć na po­stawione pytania, sięgnijmy w