Nietrudno udowodnić, że Arrabal jest epigonem awangardy lat pięćdziesiątych, że bez skrupułów wykorzystuje znane motywy sytuacyjne, że w aurze jego sztuk i w aurze, jaką wokół nich stwa­rza jest sporo zwykłego pozerstwa. Nie­mniej rozgłos, który stał się udziałem trzydziestoparoletniego Hiszpana jest usprawiedliwiony czymś więcej, niż umie­jętnością zwracania na siebie uwagi. Sła­bości Arrabala, niekiedy przynajmniej, są jego siłą: sposób obrazowania z okrucień­stwem jako punktem wyjścia każdej akcji i obsesje biologiczne wyrastają z określonego podłoża literackiego, arty­stycznego i może nawet - choć to dziw­nie brzmi - politycznego. Siłą Arrabala jest jego związek ze sztuką rodzimą w najszerzej pojętym znaczeniu, on gwa­rantuje pisarzowi przebywającemu na emigracji we Francji - odrębność i au­tentyczność. W sztukach Arrabala okrucieństwo jest naturalistyczne jak u Vallé-Inclana. Nie jest to przy tym teatr psychologiczny, b