Podobnie jak w dramaturgii całego Zachodu raz po raz powraca się do teatru greckiego, jako do źródła wiecznie trwałego kodeksu mitów, pojęć, skojarzeń, znaków wywoławczych, tak i współczesna dramaturgia japońska próbuje również sięgać do źródła, lecz szuka go we własnych tradycjach teatralnych. Jest to zresztą jeszcze jeden z objawów ogólniejszego zjawiska: mimo bowiem pełnej europeizacji i znakomitych osiągnięć w zakresie postępu technicznego, przemysłowego, gospodarczego, Japonia zachowuje nadal narodowy charakter we wszystkich dyscyplinach swej sztuki, nie wyłączając nowoczesnej, wielkomiejskiej architektury. Ten imponujący zmysł równowagi przy niesłychanej chłonności, nawet zachłanności cywilizacyjnej, jest jedną z owych zagadek Wschodu, pasjonujących inne narody nie tak mocno wkorzenione we własną kulturę. Dzięki inicjatywie Teatru Współczesnego moż