Główny bohater "Cyrana de Bergerac" Edmonda Rostanda ma, jak wiadomo, wydatny nos. Ów szczegół anatomiczny w zasadniczym stopniu wpływa na charakter postaci i kształtuje przebieg intrygi. W spektaklu Teatru Ateneum w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego, gaskoński poeta i mistrz szpady Cyrano pojawia się na scenie z prywatnym nosem odtwórcy roli. Przez ponad dwie godziny akcja kręci się więc wokół nieskalanego charakteryzacją nosa Piotra Fronczewskiego. Niestety, nos aktora w jedynie znikomym stopniu usprawiedliwia powód, dla którego Rostand sięgnął po pióro. Przyprawianie sztucznego nosa rzadko kiedy nie wygląda śmiesznie. Od czego jednak siła aktorskiego talentu przezwyciężającego defekty kreowanej postaci?... Wszelako Fronczewski przewalczający na scenie niedostatki Fronczewskiego, to temat na zupełnie inne opowiadanie. Dla Gombrowicza lub Mrożka. Pierwsze wrażenie jest więc fatalne. Pogłębia je chaos adaptacyjno-obsadowy. Ciężar problematyki rozł