Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie: FAUST cz. I Johanna Wolfganga Goethego. Przekład: Jacek St. Buras. Opracowanie tekstu i reżyseria: Jerzy Jarocki, współpraca reżyserska i dramaturgiczna: Andreas Wirth, scenografia: Jerzy Juk-Kowarski, muzyka: Stanisław Radwan (muzyka do Nocy Walpurgii. Adam Korzeniowski), choreografia: Ewa Wycichowska. Premiera 5 VII 1997.

Pierwszym pytaniem - oprócz wielu, jakie z okazji tej inscenizacji Fausta ciśnie się na usta, jest pytanie o sceniczność arcyutworu Goethego. Mierzona w kategoriach średniowiecznego moralitetu czy - współcześnie - Różewiczowskiej Kartoteki, mieści się w kategoriach sceniczności. Bardzo specyficznej dramaturgii idei raczej niż postaw. Z wyjątkiem, naturalnie, klasycznie "mieszczańskiego dramatu" Małgorzaty, wtopionego w Goethański "work in progress" jak mucha w bursztyn. Pytanie drugie - o sens i celowość inscenizacji Fausta (cz. I) na dziś, w Polsce anno 1997. Czy istotnie - upraszczając - naszym problemem, a i problemem świata, jest dziś kryzys ludzkiego poznania rozumowego, gorzka świadomość ograniczoności ludzkiego umysłu, ratio - wobec tajemnicy wszechświata. Czy może raczej zmorą naszej późnej cywilizacji są uzurpacje rozumu, wpędzające, naturalnym prawem przeciwciążenia całe rzesze w mroczne zaułki sekciarstw, satanizmów etc? Wreszcie