W słowie wstępnym przed spektaklem A. Hanuszkiewicz użył kilkakrotnie wyrażenia "znak". I chyba ono najtrafniej określa intencje jego teatralnej, a obecnie telewizyjnej adaptacji "Kolumbów". Dramatyzacja całej obszernej, trzytomowej powieści Bratnego, bogatej w liczne wątki i zaludnionej tłumem postaci jest sprawa arcytrudną, wręcz niemożliwą. Trzeba więc dokonać ogromnych skrótów, wybrać pewne części, skupie się na paru bohaterach, a ich losy uczynić właśnie owym "znakiem" wywoławczym apelującym do naszej - widzów - pamięci, do naszych wspomnień i uczuć. Hanuszkiewicz uprościł i skondensował powieść nie cofając się zresztą przed licznymi odstępstwami od tekstu Bratnego. W rezultacie na kanwie "Kolumbów" napisał właściwie własną sztukę, najpierw teatralną, potem telewizyjną. Sztukę, która przez swój impresyjny charakter, przez nieustanne atakowanie osobistych doświadczeń i przemyśleń każdego widza z osobna, w niewielki