Dyrekcja Teatru Wielkiego - Ope­ry Narodowej zdecydowała się na podjęcie kolejnego ekspery­mentu, mającego na celu rozbu­dowanie repertuaru o pozycje rzadko goszczące na naszych sce­nach. Wybór padł na "Siedem grzechów głównych", skompo­nowanych w 1933 roku przez Kurta Weilla do libretta Bertolta Brechta, jeszcze na warszawskich scenach nieprezentowanych. Próby uczynienia z opery pełno­wartościowego teatru dramatycz­nego podejmowano już od początku XX wieku. W efekcie często po­wstawały dzieła siejące zgorszenie i protesty, bo nie mieszczące się w estetyce ówczesnej publiczności. Takimi były balety Strawińskiego czy opery Berga, Schonberga, Kreneka i Hindemitha. Jednym z takich twórców, którego dzieła przyjmo­wano z mieszaniną aplauzu i obu­rzenia, był właśnie Kurt Weill. Z wielu jego dzieł scenicznych je­dynie "Rozkwit i upadek miasta Mahagonny", "Opera za trzy gro­sze" i wspomniane "Siedem grze­chów głównych" (wszystkie do tekstów B