Bohaterowie powieści Borisa Viana są obdarzeni nieograniczony­mi zdolnościami. Potrafią latać, przybierają różne wcielenia. Rzeczy obok nich nabierają cudownych właściwości. W opisie ukazane zostają z plastyczną wrażliwością, zmysłowo, prawie namacalnie. W podobny sposób Vian charakteryzuje nastroje, a nawet odgłosy, przydając im kształty i zapachy. Dla przybliżenia ich gęstości czy nasycenia używa fantastycznych porównań i odpowiedników w sferze przedmiotów. Nawet najbardziej ulotne uczucie, efemeryczny klimat czy stan ma swój konkretny wymiar w rzeczywistości. Ukazany za pomocą poetyckiej metafory nie traci na precyzji i adekwatności. Wyrazistość przesłania pozwala na poddanie powieści wymogom teatru. Na próbę rozpisania jej na głosy i sceny, bez większego ryzyka utraty sztafażu cudow­ności. Najbardziej surrealistyczne, pojemne skojarzenia mają szansę zaistnieć w swojej dwuznaczności. Spod nich wyłania się okrutna, choć niekiedy za