Niezbyt często zaglądam do warszawskich teatrów dla dzieci i młodzieży. Ale jest jeden, gdzie staram się być na każdej premierze. To Teatr Lalka, którego zespół od kilku lat idzie drogą daleką od stereotypowych wyobrażeń na temat tego, co podobnym placówkom wolno, a czego nie. Dotyczy to, między innymi, adresata, czyli teatralnej widowni. Zespół Lalki ma bowiem ambicję, aby tę widownię rozsze­rzyć. Oczywiście, tego już próbowano. Nie­dawno, w warszawskim Teatrze Guliwer za dyrekcji Marcina Jarnuszkiewicza znalazł się w repertuarze awangardowy spektakl studen­tów warszawskiej ASP pt. "Pojazd" i papierowy teatr Zbigniewa Micha oraz Joanny Braun. Ale dyrekcja Jarnuszkiewicza, z różnych powo­dów, trwała bardzo krótko. W Teatrze Lalka natomiast zmiana artystycznego profilu, już wyraźnie widoczna, doko­nuje się znacznie bardziej łagodnie i skutecznie. Gra się tutaj dla dzieci i młodzieży przede wszystkim, ale, by tak rzec, na kilku poziomach. Pie